Dansen in de regen – anno 2020 (blog 1)

Dansen… dat voelt wel als het laatste waar mijn hoofd naar staat.

Lichamelijk lukt dat me al sowieso al een tijdje niet meer, maar mijn hart heeft er op het moment ook moeite mee.

Wanneer ik iets persoonlijks voor iemand mag schrijven op de eerste pagina van mijn boek ‘Dansen in de regen’ schrijf ik meestal iets als: ‘Wees gezegend met de vreugde van Hem, die jouw hart kan laten dansen op de melodie van Zijn liefde, genade, vrede en eeuwige trouw.’
En die zegenwens meen ik honderd procent, iedere keer weer. Omdat ik dit die ander zo gun, maar vooral ook omdat ik evenzo honderd procent zeker weet dat die melodie van Zijn liefde en genade en van Zijn vrede en trouw nooit verstommen zal. Als ik dat niet zeker wist, zou ik mijn pen neerleggen en zwijgen. Maar ik weet het, dus ik spreek het uit en schrijf het op, steeds weer opnieuw.

Maar waarschijnlijk net als bij velen van jullie, lopen ‘weten’ en voelen’ bij  mij regelmatig uit de pas, en dan kan het gebeuren dat ik zelf die melodie van Gods liefde, genade en trouw niet meer hoor. Niet omdat hij niet meer hoorbaar is, niet omdat is verstomd, maar omdat hij in mijn hoofd en hart is overstemd. Overstemd door het kletteren van de regen en het bulderen van de wind, zoals nu met de crisis van de wereld die zich in zoveel facetten van ons leven opdringt, en met de angst die door de straten sluipt en mij en jou in de greep probeert te krijgen en te houden.

En over die angst wil ik graag iets delen.
Ik zie hier op Facebook regelmatig berichten voorbij komen waarin geschreven wordt dat angst en geloven niet samen gaan. Als dat zou was, denk ik dan, dan geloof ik blijkbaar niet, want ik ken wel degelijk angst. Angst voor wat er kan gebeuren, wereldwijd maar vooral ook met de mensen van wie ik zoveel houd, of angst voor wat er zou gebeuren wanneer ik misschien zelf ook word besmet. En al die gedachten en beelden die zich dan daarna opdringen, maken me nog angstiger.

Maar… wie heeft gezegd dat een gelovige nooit bang mag zijn?

Het punt is, denk ik persoonlijk, niet dat we als gelovigen niet bang mogen of kunnen zijn, het punt is wat we met de angst doen, of beter gezegd, welke ruimte en macht we die angst geven, of we ons door de angst laten beroven van vertrouwen en van die vrede die God ons wil geven

Ook zie ik soms berichten waarin gesteld wordt dat angst een zonde is. Maar als dat waar was… als angst zonde zou zijn, dan zou Jezus ook gezondigd hebben, want ook Hij kende angst, zo lezen we in de Bijbel. Maar diezelfde Bijbel vertelt ons ook dat Jezus geen zonde heeft gekend. Dus is angst geen zonde.

Persoonlijk vind ik er zelfs troost in dat Jezus angst heeft gekend. We hebben niet met iets te maken waar Hij Zelf geen weet van heeft gehad. Bevinden ons nergens waar Hij Zich niet bevonden heeft. En hoe heerlijk is het om van Hem te leren wat ik met mijn angst moet doen. Naar mijn Hemelse Vader gaan.

En dat is dan ook gelijk het enige wat helpt: steeds wanneer de angst me om het hart slaat, me naar de keel grijpt, onmiddellijk naar God toe gaan. Het naar Hem uit te spreken. ‘Heer, ik ben bang. Help me om rustig te blijven, U te vertrouwen. Help me om mijn ogen van de omstandigheden af te wenden en op U te richten. Help me om al die stemmen van angst tot zwijgen te brengen en fluister opnieuw in mijn oor die machtige naam van U, die naam Immanuel, die me garandeert dat U er bent, wat er ook gebeurt. Dat U in me bent, ook wanneer ik het even niet ervaar, U niet zie, niet hoor. Help me om stilte van U niet te verwarren met afwezigheid van U. Als U zegt dat U er bent, dan bent U er. Punt. Hier hebt U mijn angst, wilt U mij vullen met Uw vrede. Met vreugde. Vreugde in U. Want ook al zijn de omstandigheden slecht, U bent goed.’

Dit gebed helpt om die wurgende greep van angst los te wrikken en lucht te krijgen. Mijn natte behuilde gezicht op te heffen naar omhoog. Gods aanwezigheid in te ademen. Te ontspannen. Mijn oren te spitsen en te luisteren naar die melodie die weer machtig aanzwelt en mijn hart uitnodigt tot een danspas, en daar, soms heel voorzichtig, soms uitbundig weer gehoor aan te geven.

Niet omdat God tijdens zo’n gebed belooft dat er nooit verdriet in ons leven zal zijn, nooit moeite, nooit pijn, maar omdat Hij altijd weer die belofte herhaalt dat ik niet uit Zijn hand zal vallen, en dat Hij er altijd was, altijd is en altijd zal Zijn. Wat er ook gebeurt.

Een van de kernzinnen in mijn boek was: ‘Vreugde betekent niet de afwezigheid van verdriet, maar de aanwezigheid van God.’

En zo is het. Hij is altijd aanwezig, altijd dichtbij. Er is geen afstand tussen Hem en jou, Hem en mij.

Moge deze Immanuel jou zegenen met Zijn vreugde, en jouw en mijn hart laten dansen op de melodie van het lied van Zijn liefde, genade, trouw en onafgebroken nabijheid.

© Marianne Grandia, 30 maart 2020